Ek lees ‘n mooie ding wat die Dalai Lama gese het: “If you can…, help others! If you cannot do that, at least do not harm them.”
Die bybel sê ons moet so gee dat jou linkerhand nie weet wat jou regterhand doen nie. Daar is ‘n rede voor, so het ek agtergekom deur eie-bas-voel-geit. Ek weet vandag dat daar min mense is wat kan gee sonder om iets terug te verwag. Al is dit net dat jy van nou-af besonder vrolik moet giggel as hy verbygaan.
Kahlil Gibran seg dat gee en neem dieselfde ding is, twee kante van ‘n muntstuk. Ek seg; dat ontvang ‘n groter challenge is, as gee.
En dit bring my by my pleit storie op hierdie herfs sondag.
Wanneer mens iets wil gee moet jy eintlik diep dink oor die gawe behoefte. Hoekom wil jy dit doen? Weet jy dat dit ‘n grote verantwoordelikheid inhou?
En as jy seker is jy wil iets gee, maak tog asseblief seker dat jy gee wat die ander nodig het, of graag wil hê. Erger nog, gee wat hy vra of los liewer. Anders moet jy die gawe persent vir jou sigwelwers hou, want dis mos tog eintlik vir jouself.
Ek het heelwat ondervinding in die verband van ontvang. Ek is nie doodseker of ek bly of spyt is om die uitspraak te maak nie. Maar ek weet van nood en ongemak. Ek weet van uithou en vertrou, ook dat dit altyd weer anders word.
Ek weet van ontvang en het heelwat ervaring van gee.
Niks laat mens so ontbloot as wanneer jy nie het nie. Om dan in die ander vas te loop wat die gewer is, die dans te moet dans van gee en verwagting en die byklanke van beide. Dis wanneer die ontbloting, pynliker raak as wat nodig is.
En dis hier waar ek wil pleit dat mens versigtig moet wees met gee, en veral die hoe daarvan. Want as jy gee met ‘n paar toutjies daaraan vas, los tog liewer. Die ontblote ontvanger kan daarsonder gaan.
Dis hoe ek geleer het om te vra, as ek die gevoelente van gee oor my kry. Ek vra liefs vir die mens wat voor my staan met die nood in sy oë, wat sy behoefte is. Hoe kan ek help dra aan sy las?
Maar ek vra net, as ek rerig kanssien om te help. Anders loop ek met ‘n glimlag en ‘n silent blessing verby. Ek weerhou myself van skuldigvoel uitlatings soos; wens ek kon help maar wees verseker ek bid vir jou! Daardies het nog nooit enige waarde by my nood gevoeg nie, om die waarheid te sê…!
Om terug te kom by gee en hoe. Sou ek kanssien vir vra na die behoefte en die mens sy nood uitspreek. Dan vat ek die verantwoordelikheid op my, om eerlik te wees. As ek nie my gawe weg oopsien nie, dan kan ons wegloop van mekaar sonder bykomende pyn.Wetende dat ons nooit alleen is nie en dat die goeie Gewer wel ‘n ander lasdraer sal stuur. Intussen is ek dankiebly dat ek beide kante van hierdie gawe ken.
annali swiegers 